เราเป็นอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆเราเป็นคนขี้อาย ปราศจากความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องรวมทั้งคนที่อยู่รอบข้าง จนถึงเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ยอดเยี่ยมเนื่องจากครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวยาวนานหลายวันเพราะว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บไข้ที่โรงพยาบาล เราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดต้องการพวกเราเลย พอเพียงถึงตอนปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีอาการเหม่อลอย พูดน้อย ไม่ได้พอใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกวันเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว พวกเราอยู่แบบงั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่เมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อในการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่กระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า จนกระทั่งเกือบร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้เรื่องควรจะทำยังไงกับชีวิต จนปัจจุบันนี้
บทความจาก storyblogforyou (https://servicevip789.wixsite.com/%5Burl=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou)]storyblogforyou[/url]