สี่ป่าช้า GRAVEYARD HORROR (2025) ความสยองที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้ม

[Fern751]

"สี่ป่าช้า GRAVEYARD HORROR" ภาคล่าสุดจากแฟรนไชส์สยองขวัญชื่อดัง กลับมาครั้งนี้พร้อมทีมผู้กำกับคุณภาพ อดิเรก โพธิ์ทอง, ศตวรรษ เศรษฐกร, ทรงศักดิ์ มงคลทอง และ ภณธกฤต โชติกฤษฎาโสภณ ที่พาเราไปสัมผัสประสบการณ์สุดหลอนผ่านเรื่องเล่าสยองจากสี่มุมมอง

ถ้าคุณเคยติดตามสามภาคก่อนหน้าที่นำเสนอความน่าสะพรึงผ่านแง่มุมของศาสนาต่างๆ ภาคนี้จะพาคุณไปพบกับอะไรที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะในตอน "ต้องตาป่าช้าแตก" ที่กล้าแหวกแนวด้วยการนำเสนอในรูปแบบตลกขบขัน ทว่ากลับซ่อนความสยดสยองเอาไว้ลึกกว่าที่คุณคาดคิด

น่าแปลกที่ความน่ากลัวกลับไม่ได้มาจากวิญญาณหรือปีศาจอย่างที่เราคุ้นเคย แต่มาจากความชั่วร้ายในจิตใจมนุษย์เองที่ผู้กำกับ ภณธกฤต โชติกฤษฎาโสภณ ตั้งใจถ่ายทอดให้เห็นว่าบางครั้งความอำมหิตที่มาจากน้ำมือมนุษย์นั้นสยองกว่าอาฆาตของผีสางเสียอีก ทำให้ผู้ชมที่ไม่ได้เตรียมใจรับมือต้องสะดุ้งโหยงกับความหลอนที่แทรกมาในจังหวะที่ไม่คาดฝัน

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความวายป่วงของตัวละครวัยรุ่นหลากหลายเพศและวัย เราจะได้เห็นเงาของความชั่วร้ายที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามา สร้างบรรยากาศ noir และ "นัว" ที่ผสมผสานความตลกและความระทึกขวัญได้อย่างลงตัว แตกต่างจากสูตรสำเร็จเดิมๆ ของหนังผีไทยที่สามภาคแรกยังคงติดกับดักอยู่

อย่างไรก็ตาม จุดอ่อนสำคัญของภาคนี้คือโครงสร้างการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างสับสนและการจัดวางลำดับเรื่องที่ไม่ลงตัว ทำให้ผู้ชมต้องรอนานกว่าจะได้พบกับตอน "ต้องตาป่าช้าแตก" ซึ่งถือเป็นไฮไลท์ของภาคนี้ ทำให้เสียโอกาสในการสร้างความประทับใจตั้งแต่ช่วงแรกของภาพยนตร์

"สี่ป่าช้า" ไม่ใช่แค่เพียงหนังผีธรรมดา แต่เป็นการสำรวจความกลัวที่ซ่อนอยู่ในความเป็นมนุษย์ผ่านเรื่องเล่าที่ทั้งตลกและสยดสยอง ทำให้ผู้ชมต้องตั้งคำถามว่าอะไรกันแน่ที่น่ากลัวกว่า – วิญญาณร้ายที่มองไม่เห็น หรือความชั่วร้ายที่มนุษย์ทำต่อกันเอง

สรุปแล้ว "สี่ป่าช้า GRAVEYARD HORROR" เป็นความกล้าที่จะทดลองและท้าทายขนบของหนังผีไทย แม้จะมีข้อบกพร่องในการเล่าเรื่อง แต่ก็ถือเป็น "การแลก" ที่คุ้มค่า สำหรับผู้ที่แสวงหาประสบการณ์สยองขวัญที่แตกต่างและมีชั้นเชิงมากกว่าการหลอกผวาทั่วไป